Pages

Τεντούρα

Τεντούρα ή «Τεντούρα Πατρών» είναι το βαθύ καφεκόκκινο ελληνικό ηδύποτο (λικέρ), που χαρακτηρίζεται από αρώματα γαρύφαλλου και κανέλας, τα οποία πρέπει να υπερισχύουν οργανοληπτικά. Η τεντούρα μπορεί βέβαια να αρωματίζεται και με άλλα μπαχαρικά ή και εσπεριδοειδή ή για την παρασκευή της να προστίθενται γλυκά κρασιά ΠΟΠ, όπως Μαυροδάφνη Πατρών, Μοσχάτο Πατρών ή Μοσχάτο Ρίου. Η δε γλυκύτητά της μπορεί να οφείλεται σε ζάχαρη ή και μέλι.

Η τεντούρα παρασκευάζεται από τα μέσα του 19ου αιώνα με ιδιαίτερο και παραδοσιακό τρόπο (αρωμάτιση αλκοόλης, νερού ή μίγματος νερού και αλκοόλ και εκχύλιση αρωματικών). Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει γενικώς για τα λικέρ (κατώτατος αλκοολικός τίτλος 15% vol.), η τεντούρα μπορεί να έχει κατώτατο αλκοολικό τίτλο 18% vol. και ελάχιστη περιεκτικότητα σε σάκχαρα 120 gr/lt (αντί των 100 gr/lt που αφορά γενικώς τα λικέρ). Στην περίπτωση όμως που αυτό το ελληνικό ηδύποτο φέρει την ένδειξη «Τεντούρα Πατρών» οι αντίστοιχες τιμές πρέπει να είναι 20% vol. και 150 gr/lt, ενώ σε αυτό πρέπει να έχει προστεθεί και γλυκός οίνος, 0,5% επί του τελικού προϊόντος.

Μαστίχα Χίου

Η μαστίχα Χίου είναι ένα από τα πλέον ιστορικά ποτά της Ελλάδας, με ρίζες στην αρχαιότητα και γραπτές αναφορές για την παρασκευή του από τα μέσα του 19ου αιώνα. Το διαφανές και κατά κανόνα άχρωμο ελληνικό ηδύποτο (λικέρ) με τη γεωγραφική ένδειξη «Μαστίχα Χίου» παρασκευάζεται στο ομώνυμο νησί, με ιδιαίτερο και παραδοσιακό τρόπο. Χαρακτηρίζεται φυσικά από το άρωμα της μαστίχας Χίου, όπως αυτό προκύπτει από τη χρήση ρητίνης ή αιθέριου ελαίου (από απόσταξη ρητίνης μαστιχοφόρου σχίνου). Άλλωστε, η σύνδεση της Μαστίχας Χίου με την ευδιάλυτη στην αλκοόλη ρητίνη, που προέρχεται από αυτό το μοναδικό στον κόσμο δέντρο, είναι άρρηκτη.

Για την παρασκευή αυτού του ελληνικού ηδύποτου, αρωματίζεται αλκοόλη με μαστίχα Χίου, μέσω ασυνεχούς απόσταξης (τουλάχιστον 30% της συνολικής αλκοόλης, σε χάλκινους παραδοσιακούς άμβυκες), ενδεχομένως και με προσθήκη μαστιχελαίου Χίου. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει γενικώς για τα λικέρ (κατώτατος αλκοολικός τίτλος 15% vol.), η μαστίχα Χίου μπορεί να έχει κατώτατο αλκοολικό τίτλο 20% vol. και ελάχιστη περιεκτικότητα σε σάκχαρα 150 gr/lt (αντί των 100 gr/lt που αφορά γενικώς τα λικέρ).

Κουμκουάτ Κέρκυρας

Το υποκίτρινο έως πορτοκαλοκίτρινο ελληνικό ηδύποτο με την ένδειξη «Κουμκουάτ Κέρκυρας» πρέπει να παράγεται σε όλα τα στάδιά του σε αυτό το νησί και να έχει τη χαρακτηριστική γεύση και τα αρώματα από τον καρπό του ομώνυμου κερκυραϊκού δέντρου (το οποίο έχει πολλή αρωματική ένταση και πολυπλοκότητά, από το πλήθος αρωματικών ενώσεων που περιέχει). Παράγεται με διαβροχή, κυρίως των καρπών, αλλά και ανθών, φύλλων και βλαστών του δέντρου αυτού, σε μίγμα ουδέτερης αιθυλικής αλκοόλης και νερού, αλκοολικού τίτλου τουλάχιστον 40% vol. και ενδεχομένως απόσταξη του εκχυλίσματος, παρουσία ή όχι καρπών ή τμημάτων του δέντρου κουμκουάτ.

Ο ελάχιστος κατ’ όγκο αλκοολικός τίτλος του εν λόγω ελληνικού ηδύποτου πρέπει να είναι 20% vol. (σε αντίθεση με ό,τι ισχύει γενικώς για τα λικέρ, που ο κατώτατος αλκοολικός τίτλος τους μπορεί να είναι 15% vol.)

Κίτρο Νάξου

Το Κίτρο Νάξου είναι ένα ελληνικό ηδύποτο (λικέρ), στο οποίο τα κυρίαρχα αρώματα είναι αυτά του καρπού και των φύλλων της κιτριάς (κιτρόδεντρο), που ανήκει στα εσπεριδοειδή. Έτσι, παράγεται με διαβροχή των φύλλων, βλαστών ή και καρπών αυτού του δέντρου σε μίγμα αλκοόλης και νερού, αλκοολικού τίτλου τουλάχιστον 40% vol. και απόσταξη του εκχυλίσματος. Ο ελάχιστος κατ’ όγκο αλκοολικός τίτλος είναι 25%.

Αυτό το ελληνικό ηδύποτο (λικέρ) απαντάται σε τρείς τύπους, με διαφοροποίηση στη γλυκύτητα και τον αλκοολικό βαθμό, ενώ έχει επικρατήσει οι τρεις αυτοί τύποι να ξεχωρίζουν από το διαφορετικό χρώμα τους:

• Πράσινο, με την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε σάκχαρα και την μικρότερη σε αλκοόλη,
• Άχρωμο (ή «λευκό», όπως λέγεται στην καθομιλουμένη), με ενδιάμεση περιεκτικότητα σε σάκχαρα και αλκοόλη
• Κίτρινο, με τη μικρότερη περιεκτικότητα σε σάκχαρα και τη μεγαλύτερη σε αλκοόλη, μάλλον και αρώματα

Φυσικά, το εν λόγω ελληνικό ηδύποτο πρέπει να παράγεται σε όλα τα στάδιά του στο ομώνυμο κυκλαδίτικο νησί.

Κατά τους Γάλλους, το απόσταγμα σταφυλής (φρούτων) είναι το νερό της ζωής (eau de vie). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «απόσταγμα φρούτων», αφού και το σταφύλι είναι ένα... φρούτο, που παράγεται αποκλειστικά με ζύμωση και απόσταξη του φρούτου και σε καμία περίπτωση δεν αρωματίζεται περαιτέρω. Ό,τι άρωμα φέρει το φέρει από τα φρούτα που παράγεται.

Σε όλο τον κόσμο συναντάται ποικιλία αποσταγμάτων φρούτων. Στην Ελλάδα παράγονται μεν τέτοια αποστάγματα, αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι το απόσταγμα σταφυλής (φρούτων, εκτός σταφυλής, πολύ σπανιότερα, όπως φραγκόσυκα, δαμάσκηνα κ.ά.). Δεν πρέπει να συγχέεται με το τσίπουρο ή την τσικουδιά, αφού για την παραγωγή του ζυμώνεται και αποστάζεται (σε μικρούς χάλκινους αποστακτήρες) ολόκληρος ο καρπός του σταφυλιού, ο οποίος δεν πιέζεται προηγουμένως, αναδεικνύοντας όλη τη λεπτότητα των αρωμάτων της ποικιλίας αμπέλου παραγωγής του. Για αυτόν το λόγο, το απόσταγμα σταφυλής, ιδίως τα μονοποικιλιακά, είναι από τα πλέον ιδανικά αποστάγματα για παλαίωση και καταναλώνονται σε ποτήρι μπράντι.